In een podcast die ik onlangs hoorde ging het over met de deur slaan als je iets beëindigt of rozenblaadjes achterlaten op de weg naar buiten.
Ik herkende bij mezelf wel iets van met de deur slaan: te ver over een grens laten gaan en dan een harde lijn trekken. Herken jij het?
Anyway. ... de zachtheid van de rozenblaadjes kwam zo bij me binnen, dat ik er echt naar wou kijken. Kunnen wij liefdevol afscheid leren nemen? En niet alleen afscheid, maar kunnen wij wegstappen uit situaties die niet goed voor ons zijn en rozenblaadjes achterlaten, omdat we nog samen verder mogen of omdat afscheid nemen ook liefdevol kan? Kunnen wij zo dankbaar worden voor relaties en ervaringen dat het niet meer moeilijk is om in zachtheid een grens te trekken?
Waarschijnlijk hebben we soms die harde grens te stellen, uit liefde voor onszelf, om onszelf te beschermen. Maar ik vraag me af hoe wij zouden zijn, zouden voelen, als wij de zachtheid van de rozenblaadjes 'on the way out' kunnen meenemen als intentie, overal waar mogelijk.
Dat we liefdevol grenzen kunnen stellen.
Dat mijn grenzen die van jou niet moeten zijn en visa versa, en dat ze beiden mogen bestaan. Dat we elkaar horen en vertrouwen in het uiten van onze eigen subjectieve werkelijkheid.
Dat we liefdevol afscheid kunnen nemen als afscheid zich aandient. Dat we in vertrouwen en in vrijheid verbinding kunnen aangaan.
In mijn relatie ben ik gezegend geweest met stevige dynamieken, die soms langs beide zijden grenzen nodig hebben. Je triggert immers bij elkaar dat wat heling nodig heeft. De doorslam was er, zeker. Misschien nodig soms. Maar de rozenblaadjes...die mogen er komen. Dat wil ik graag nog meer leren. In liefde blijven als ik een grens stel.
Daadkrachtig en toch verbonden.
Met Liefde.
Liesbeth