Bert Hellinger, filosoof en onderzoeker van familiesystemen schreef een keer (in "de kunst van het helpen"): in het doorgeven zijn we allemaal gelijk. Die zin is bij me gebleven sinds ik ze las.
Elke familie heeft verhalen, "elk huisje heeft zijn kruisje". Hoeveel te meer generaties we teruggaan hoeveel te meer verhalen we verzamelen. En die verhalen zijn eigenlijk de verhalen van anderen. Van hoe zij de werkelijkheid beleefd hebben vanuit wie zij waren. In de tijd waarin zij leefden.
Niet elke generatie kreeg dezelfde kaarten toebedeeld. In een situatie van oorlog ga je bijvoorbeeld niet 'werken aan jezelf' maar ben je al lang blij dat de volgende generatie überhaupt overleeft. Dat je het leven dus kan doorgeven.
We hebben het vaak over "onze rugzak", iedereen heeft zijn eigen rugzak, met zijn eigen struggles maar ook zijn eigen talenten.
Als je een paar generaties zou teruggaan... hoeveel rugzakken zijn dat? Hoeveel verzamelingen van struggles maar ook van talenten? Hoeveel verdriet en boosheid, maar ook hoeveel hoop en liefde?
In familiesystemen worden sommige dingen, die in een generatie niet opgelost geraakten, doorgegeven aan de volgende. Onbewust natuurlijk, maar dat krijg je dus toebedeeld, net zoals je ouders het kregen van je grootouders enzovoort. Vandaar ook de titel van dit artikel. Draag jij nog een versleten rugzak? Met dingen die dienden, 4 generaties geleden, maar eigenlijk al lang gepasseerd zijn.
Soms zijn we echt gekwetst geraakt, worden we tekort gedaan en ook zelf handelen we niet altijd zoals we best zouden doen. Soms zijn we geen goede ouder, geen goede partner, soms hangen we het uit. Leeft er iets uit in ons en krijgen we er niet zomaar vat op. Misschien ook iets uit een oude rugzak? Misschien wel helemaal van onszelf.
In het werk met mezelf heb ik best vaak vastgesteld dat ik wat oude rugzakken meesleepte. En evenveel maakte ik er mijn eigen realiteit van, vanuit wie ik ben interpreteer ik de werkelijkheid.
Maar dus dat zinnetje van Bert Hellinger. In het doorgeven zijn we allemaal gelijk. In welke generatie we ook zitten of zaten, welke rugzak we ook doorgeven of gekregen hebben.
En dan kwam de vraag, waar zit de Liefde?
In het doorgeven.
Misschien zie je niet altijd de Liefde van de personen die je voorgingen, maar het leven dat door hen gestroomd is tot bij jou, is de Liefde van het leven zelf. Misschien kunnen we, wat ons verleden ook is, alleszins de Liefde, de levenskracht in onszelf, omarmen.
Kan jij het zien? Voelen? Dat er een levenskracht doorheen al die generaties tot bij jou gestroomd is? Misschien kan je nog niet voorbij verhalen van personen in je systeem, ook dat hoort bij het proces, dan is het misschien gewoon een zaadje, een bedenking, een hoopvolle gedachte.
Ik wens je de connectie met je levensstroom.
Met Liefde
Liesbeth